Wat ik het allerliefste wil is rust! (de prijs van ondernemers voor hun ongezonde prestatiedrang)

Bram hoort het verdere verhaal aan, maar de woorden lijken aan hem voorbij te gaan. Stress, dat kan toch niet? Bram had zijn vertrouwen in de gezondheidszorg verloren toen hij het gevoel had dat ze hem niet serieus namen. Door de huisarts was hij naar specialisten verwezen en hij had zelfs een second opinion gezocht. Niemand kon bevestigen waarvan hij zelf overtuigd was: er moest iets ernstigs aan de hand zijn met zijn gezondheid. Zelf had hij het idee dat het een hartaandoening was of misschien wel een levensbedreigende ziekte. Die druk op zijn borst, die hartkloppingen, de extreme vermoeidheid: ze moesten een oorzaak hebben. Om bevestiging te krijgen, besloot hij te investeren in een uitgebreid gezondheidsonderzoek in een privékliniek net over de Duitse grens. 

‘Ik wil u adviseren om hulp te zoeken bij iemand die gespecialiseerd is in stress- en burn-outklachten.’ vervolgt de arts zijn verhaal. ‘Heeft u nog vragen?’
 Afwezig schudt Bram zijn hoofd, geeft hem een hand en verlaat de spreekkamer.

  ‘Kunt u mij helpen? Iedereen denkt dat ik lichamelijke klachten heb die door stress veroorzaakt worden.’ Bram kijkt mij met een bleek gezicht en doffe ogen aan. Onder zijn ogen zijn donkere kringen die vertellen dat het een tijdje geleden is dat hij goed heeft geslapen. Aan zijn houding is zichtbaar dat hij zich oncomfortabel voelt. Tijdens onze kennismaking neem ik met Bram een uitgebreide vragenlijst door.

‘Ik wist niet dat wat ik voel veroorzaakt kon worden door stress? ’s Avonds lijken de klachten erger te worden. Na een lange werkdag wil ik ontspannen, maar dan lijkt het alsof het onrustige gevoel alleen maar erger wordt. Ik werk vaak ‘s avonds nog door, maar als ik dan wil slapen, lukt het me niet. Ik heb in de loop der jaren een succesvol internationaal bedrijf opgebouwd. Op dit moment sta ik op het punt om alles in de fik te steken. Ik mag het misschien niet zeggen en eigenlijk wil ik er niet aan denken, maar ik kan niet meer. Ik ga hier kapot aan.’

Controle hebben over wat je goed kunt en er ook nog veel geld mee verdienen: klinkt fantastisch, maar wat heb je eraan als je het gevoel hebt elk moment om te kunnen vallen of zelfs alles wilt verbranden wat je hebt opgebouwd?

‘Nog even volhouden en dan is er rust’, denken velen, maar die rust komt bijna nooit.

‘Nog even volhouden en dan gaat het beter’, klinkt bemoedigend, maar wat als je het als excuus gebruikt, als uitstelgedrag? Wat als de situatie een beslissing nodig heeft die je eigenlijk niet wilt nemen? Dan wordt het een ander verhaal en ben je aan het uitstellen.

Misschien voelt het niet als uitstelgedrag en is het slechts een kwestie van prioriteiten stellen  waarbij jij onderaan het lijstje staat?

  Heb jij jezelf weleens afgevraagd hoe het komt dat je voor jezelf zo’n pitbullmentaliteit hebt ontwikkeld? Dat je je  in iets vastbijt en weigert los te laten? Hoe komt het dat er een ongelooflijke drang naar presteren is zodat je onbewust, maar wel vrijwillig, jouw geluk en gezondheid wilt opofferen? 

Ik herken de drang om te presteren met torenhoge ambities, misschien ook wel om mezelf te bewijzen. Tijdens mijn opvoeding herhaalde mijn vader vaak de woorden: “Ik kan niet ligt op het kerkhof, ik wil niet ligt ernaast.“ Die woorden kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd als ik dacht dat ik iets niet kon. Vaak voelde het alsof hij geen zin had om me te helpen, wat erin resulteerde dat ik me geregeld alleen voelde en licht in paniek raakte in een onbekende situatie. Later was ik dankbaar, want zijn woorden en attitude hebben me ver gebracht. Achteraf gezien had ik de woorden wat milder voor mezelf moeten toepassen. Ik ontwikkelde snel een zelfstandigheid en in mijn tienerjaren zag ik de uitspraak als een soort mantra die ik gebruikte als ik iets nieuws moest doen. Ik kan alles en als ik het niet kan dan zorg ik dat ik het leer. Een mooi motto, maar als je dat mengt met perfectionisme, de keiharde interne criticus en de pleaser, wordt het leven er niet makkelijker op. Het zorgde ervoor dat hulp vragen moeilijker werd. Ik deed liever alles alleen dan dat ik hulp van anderen moest vragen. Hulp van een ander aanvaarden voelde als falen, een tekortkoming van mezelf. Stel je voor dat de ander mijn hulpvraag met nee zou beantwoorden? Dat zou me nog ongemakkelijker laten voelen. 

Een mooie vraag om aan onszelf te stellen is wat we er voor over hebben om succesvol te zijn. 

Hoe komt het dat succes behalen op één vlak werkt en op een ander totáál niet?

  ‘Wat ik het allerliefste zou willen?’ Bram herhaalt mijn vraag. Bedenkelijk kijkt hij me aan.

‘Eerlijk? Maar wat ik wil kan toch niet.’ Even is er een stilte, alsof Bram twijfelt of hij de woorden wel zou uitspreken. Aan zijn ogen zie ik dat de vraag hem emotioneert. 

‘Wat ik het liefste zou willen, is rust. Rust in mijn hoofd, rust om te genieten met mijn gezin, de tijd nemen om ook te kunnen genieten van het zakelijke succes. Het lijkt net alsof dat niet mogelijk is. Als ik eraan denk, voel ik die druk op mijn borst al terugkomen en word ik benauwd.’

  ‘Volgens mij ben ik niet bang voor een faillissement.’ Bram kijkt bedenkelijk. ‘Het zou wel héél raar moeten lopen als dat gebeurt. Ik weet dat veel ondernemers bang zijn om kopje onder te gaan, maar ik niet hoor. Ik heb het zodanig geregeld dat ik een dik jaar zonder omzet mijn bedrijf en het leventje dat ik nu heb kan voortzetten. Ik ben slim en creatief genoeg om binnen dat jaar te bedenken dat ik misschien iets anders moet doen in mijn business. Nee, ik ben er niet bang voor. Dat heb ik na mijn vaders faillissement wel in het achterhoofd gehouden: de successen van vandaag zijn geen garantie voor morgen.’

Bram glimlacht en ik zie dat hij dat oprecht ook zo voelt.
 ‘Ik kan zelf niet goed bedenken wat de reden zou zijn dat mijn stress in de loop van de maand toeneemt.’

  Bij onze volgende sessie bespreken we Bram zijn opdracht. Hierin heeft hij zijn eigen lichamelijke reacties op situaties geobserveerd en opgeschreven.

‘Er vielen mij toch een paar dingen op die een beetje raar waren… Als eerste voel ik een soort schokje in mijn lijf wanneer mijn vrouw facturen op mijn bureau legt. Vervolgens heb ik de behoefte mijn investeringen en betalingen met haar te delen, terwijl zij daar zelf niet om vraagt. Sterker nog, ik vraag me af of ze wel echt luistert. Het is net alsof ik haar in de financiën wil betrekken. Ze zegt dat ik me niet zo gespannen moet gedragen. Dit gevoel lijkt aan het einde van de maand het heftigst te zijn. Waar mijn lichaam precies op reageert is mij nog onduidelijk. Het zal wel met geld te maken hebben. In die dagen betaal ik altijd mijn facturen. ’

Bram krijgt het inzicht dat zijn stress, geldstress is.

‘Geldstress, dat is eigenlijk wel grappig. Dat is toch niet nodig?’, stelt Bram zichzelf de vraag.

‘Dat weten jij en ik, maar dat weet jouw brein blijkbaar niet. Er is iets wat jouw brein triggert en dat heeft altijd met het verleden te maken.’

  Het lijkt wel of ondernemers steeds meer en harder gaan werken. Ze volgen het nieuws en de media en maken zich (on)bewust zorgen over allerlei crisissen, inflatie, rentewijzigingen, personeelstekorten, de effecten van natuurrampen en wisselende perikelen rond virussen. Er is genoeg om nachtenlang van wakker te liggen en je suf te piekeren over de zorgen van morgen. 

‘Pakken wat je pakken kunt, want misschien is het morgen weer anders en de concurrent zit immers ook niet stil’, is misschien wel een onbewust nieuw mantra waardoor veel ondernemers blijven doorwerken en de signalen van een vermoeid lichaam negeren.

‘Als ik moe thuiskom en na het eten mijn administratie nog moet doen, heb ik ook nog mijn partner die begint te zeuren: je bent alleen maar met jouw werk bezig. Zijn wij niet meer belangrijk, hoor ik dan. Daar wordt je toch helemaal moe van? Alsof ik voor de lol mezelf op kantoor opsluit en er weer een dag voorbij is dat ik mijn kind niet heb gezien. Maar stoppen is geen optie. Er zal toch iemand moeten zijn die het levensonderhoud, de hypotheek en de luxevakanties betaalt? Ik bedoel, het is leuk hoor allemaal, maar ik breng wél geld naar huis. In zo’n huis wonen en dit leven leiden eist wel wat offers.’

Wat drijft mensen toch dat zij weken, maanden of misschien wel jaren tot het uiterste door kunnen gaan?

Zijn het hun idealen? 

Is het de loyaliteit naar hun klanten of misschien wel de zware verantwoordelijkheid van de kostwinnaar?

Ken Honda, auteur en bekend als de Japanse ‘zen miljonair’ vroeg voor zijn onderzoek aan twaalfduizend miljonairs of zij zich rijk voelden. 

De eerste miljonair vond van niet, met als reden dat hij de tien miljoen nog niet in zijn bezit had. De volgende, die boven de tien miljoen zat, voelde ook niet dat hij rijk was. Zijn reden was dat hij geen privéjet bezat. De derde miljonair, met een omzet boven de tien miljoen en in het bezit van een privéjet, vond ook niet dat hij rijk was. Zijn jet had maar zes zitplaatsen en hij had graag iets groters, net als zijn buurman.

Het is een interessant onderzoek waarbij ook ik mezelf ben gaan afvragen: wanneer voel je je rijk en hoe meet je dat? 

Als we bovenstaand onderzoek mogen geloven, zijn geld en materialisme geen goede maatstaf, want het is blijkbaar nooit genoeg. Het is net alsof we de horizon willen bereiken, maar daar nooit geraken. Als we inkomen als maatstaf nemen, lijkt de grens mee te schuiven op een net ongrijpbare afstand. Het doet me denken aan jachthonden op een renbaan die achter een kunstkonijn jagen dat hen net altijd voorblijft, tot zij finishen. 

In mijn werk komen vaak de meest vreemde en onlogische oorzaken van stress naar boven als ik met mijn client naar de kern van het probleem ga. Stress, chronische stressklachten, burn-out en depressie worden namelijk nooit veroorzaakt door een extern probleem.

Waar jij op reageert is slechts een trigger.

Dat maakt het oplossen van mentale problemen makkelijk als je weet dat triggers altijd gevormd worden in het verleden.

Het bijzondere in mijn werk is de samenwerking met mijn cliënt en met name het moment dat tijdens de sessie het lichaam en geest gaat samenwerken door het herstel van de body-mind-connectie. 

⚡Een trigger ligt altijd in het (onbewuste) emotionele brein. 

Als je dit weet kun je via het lichaam werken om de emotionele pijn op te sporen.

Ik noem het volgen van stresssporen in het lichaam, omdat onverwerkte emoties altijd in het lichaam blijven vastzitten.

Als je meer wilt weten hou vooral mijn toekomstige blogs in de gaten en/en abonneer je op mijn   Youtube-kanaal .

Eind april komt mijn boek 💎🍾uit als je wilt weten over persoonlijk leiderschap en  hoe onder andere het vervolg van het succesverhaal van Bram wilt weten.

Wil je het boek in pre-order bestellen stuur mij een berichtje. (info@gracerivellino.nl)

Herken je het verhaal van Bram en zou je willen weten of ik iets voor jou kan betekenen.

👉 Met deze link boek je hier het gratis adviesgesprek.

Dank je wel voor je tijd.

Ik wens je een fantastische dag.